Na een rustgevende nacht loopt de wekker af om 07:20 (niet meer zo blij).
Bij het ontbijt moet ik met bewijzen komen om onze tafelgenoten te overtuigen dat gisteravond wel degelijk noorderlicht te zien was. Alsof ik het geweten had, heb ik voor we naar het hoofdgebouw kwamen, nog snel wat foto's naar de gsm gekopieerd :)
09:30 is het tijd om ons warm in te duffelen want om 10 u worden we aan de hondenkennel verwacht. We zijn met nog 2 samen reizende koppels en elk krijgt zijn eigen 5 honden toegewezen. Het is de bedoeling dat we ze zelf uit hun ren halen. Elke hond heeft zijn plaats in het gespan en moet in die volgorde aan een ketting worden gelegd, waarna we ze hun harnas moeten aantrekken. Nu is het zo dat de honden per vast koppel in 1 ren zitten en wild enthousiast naar de deur komen gerend wanneer deze wordt geopend. Gevolg: het duurt niet lang of je ziet links en rechts iemand achter een husky lopen (nee, wij waren er niet bij). Gelukkig kalmeren ze eens ze aan de ketting liggen (nu weten we ook waar die uitdrukking vandaan komt).
Het aantrekken van de harnassen gaat meestal vrij vlot en dan is het tijd om de honden voor de slee te spannen. Deze is uit voorzorg vastgebonden aan een boom en nog eens extra met een anker in de sneeuw vastgelegd. En niet voor niets, want eens ze zijn ingespannen willen ze er vandoor. Zolang ze niet kunnen lopen is het een gejank en geblaf van jewelste.
En dan vertrekken we eindelijk in kolonne van 6. De kleinste vooraan en de grootste als laatste. Annette is dus Nr 1 en ik Nr 6 :( Helemaal voorop rijdt de gids met een sneeuwscooter). Als op commando zwijgen de honden van zodra ze kunnen lopen. We moeten 10 meter afstand tussen de sleden houden , maar al snel blijkt dat ondoenlijk voor mij. De eerste 4 houden er goed het tempo in, maar die van nr 5 besluiten er een wandeldag van te maken. Ik moet die van mij dan ook heel de tijd afremmen. Daarom besluit ik om telkens een minuut halt te houden zodat mijn voorganger een paar honderd meter kan uitlopen. Dan de rem eraf, zo'n 20 seconden lopen, om de rem weer in de sneeuw duwen.
Ik sta dus langer stil dan dat we lopen. Aan de kop wordt om de paar kilometer even op ons gewacht en dan gaat het weer verder. Leuk is eigenlijk anders. Een geluk dat het ondergesneeuwde landschap adembenemend is.
Iets voorbij de helft valt nr 3 van haar slee. Haar honden trekken zich daar natuurlijk niks van aan en rennen vrolijk verder. Aangezien de gids ver vooruit is en niks meekrijgt van Annette haar wilde gebaren dat er iets mis is, zit er niets anders op dan dat 3 bij 4 op de slee springt. Ik hou mijn hart vast en vrees dat we nu nog langzamer gaan vorderen, maar zie, zelfs met het gewicht van 2 passagiers gaan de honden van 4 nog sneller dan die van 5.
Telkens ik moet stoppen, kijken mijn honden me aan met een blik van 'allez, het is weer zo laat'. Zelf krijgen ze het er warm van want geregeld rollen ze zich in de sneeuw.
Het aantrekken van de harnassen gaat meestal vrij vlot en dan is het tijd om de honden voor de slee te spannen. Deze is uit voorzorg vastgebonden aan een boom en nog eens extra met een anker in de sneeuw vastgelegd. En niet voor niets, want eens ze zijn ingespannen willen ze er vandoor. Zolang ze niet kunnen lopen is het een gejank en geblaf van jewelste.
En dan vertrekken we eindelijk in kolonne van 6. De kleinste vooraan en de grootste als laatste. Annette is dus Nr 1 en ik Nr 6 :( Helemaal voorop rijdt de gids met een sneeuwscooter). Als op commando zwijgen de honden van zodra ze kunnen lopen. We moeten 10 meter afstand tussen de sleden houden , maar al snel blijkt dat ondoenlijk voor mij. De eerste 4 houden er goed het tempo in, maar die van nr 5 besluiten er een wandeldag van te maken. Ik moet die van mij dan ook heel de tijd afremmen. Daarom besluit ik om telkens een minuut halt te houden zodat mijn voorganger een paar honderd meter kan uitlopen. Dan de rem eraf, zo'n 20 seconden lopen, om de rem weer in de sneeuw duwen.
Ik sta dus langer stil dan dat we lopen. Aan de kop wordt om de paar kilometer even op ons gewacht en dan gaat het weer verder. Leuk is eigenlijk anders. Een geluk dat het ondergesneeuwde landschap adembenemend is.
Iets voorbij de helft valt nr 3 van haar slee. Haar honden trekken zich daar natuurlijk niks van aan en rennen vrolijk verder. Aangezien de gids ver vooruit is en niks meekrijgt van Annette haar wilde gebaren dat er iets mis is, zit er niets anders op dan dat 3 bij 4 op de slee springt. Ik hou mijn hart vast en vrees dat we nu nog langzamer gaan vorderen, maar zie, zelfs met het gewicht van 2 passagiers gaan de honden van 4 nog sneller dan die van 5.
Telkens ik moet stoppen, kijken mijn honden me aan met een blik van 'allez, het is weer zo laat'. Zelf krijgen ze het er warm van want geregeld rollen ze zich in de sneeuw.
Om een toch al lang verhaal kort te maken, komen we meer dan een half uur later dan voorzien weer aan bij de kennel. De tocht was 13 km lang. Drie vrouwen en een man tevreden, twee mannen teleurgesteld. Het regent verontschuldigingen van de kant van de gids en we menen te verstaan dat ze het goed wil maken tijdens de lange dagtocht. Maar we hebben helemaal geen dagtocht op het programma staan. Ik wil nog voorstellen dat we een flinke korting op een dagtocht kunnen krijgen, maar nr 4 heeft zijn neus - begrijpelijkerwijs - vol van huskies.
Annette en ik helpen nog onze honden uit te spannen en naar hun ren te brengen (ze wijzen ons zelf de weg), en dan is het tijd voor de lunch.
Wat kan een stevige soep goed doen na een paar uren in de kou. En koud Is het. De thermometer geeft een binnentemperatuur aan van 23°C en een buitentemperatuur van.... -22°C!
Wat kan een stevige soep goed doen na een paar uren in de kou. En koud Is het. De thermometer geeft een binnentemperatuur aan van 23°C en een buitentemperatuur van.... -22°C!
Na de lunch doen we nog een korte wandeling, typ ik het verslag van gisteren maar op gsm zodat die straks op het net kan, en dan wordt de sauna aangegooid.
Tijdens het avondeten blijkt dat de namiddaggroep ook geplaagd werd door een langzaam gespan. Zouden ze het met opzet doen???
Na het eten duiken we weer in onze thermokleding - het is inmiddels frisse -26,5°C - en gaan we in groep op noorderlichtjacht. Tot onze grote schrik is er echter opkomende mist boven het bevroren meer. Na 1,5 uur houden we het voor bekeken en gaan we ons opwarmen voor een volgende ronde. Ondertussen typ ik dit verslag en het resultaat van onze tweede ronde lezen jullie morgen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten