woensdag 21 januari 2015

21 januari: Sneeuwscooter.

Gisteravond zijn we dus bij een temperatuur van -29°C nog 3 kwartier op het meer gaan staan in de hoop dat we nog wat spektakel te zien zouden krijgen. 
Maar weer heeft het noorderlicht ons in de steek gelaten.
Zoals Ruben Weytjens had voorspeld via de noorderlicht-app, was de kans op het zien van noorderlicht erg klein. Met het blote oog heeft niemand hier iets gezien. Op de foto's was een heel zwakke lichtgroene schijn te zien, maar omdat  ze sowieso wat wazig waren zijn ze naar de prullenbak verwezen.  Wel een paar vallende sterren gezien, maar die zien we thuis ook hè.

Ondanks 5 lagen kleding begon de koude rond 22:30 uur stillekes door te dringen tot op het vel en hielden we het voor bekeken. Het verschil tussen binnentemperatuur in het restaurant en buiten bedroeg overigens maar liefst 51°!
 
Ondertussen hebben die van de lodge me ook gevraagd of ze de foto's van zondag kunnen krijgen en mogen gebruiken bij hun voorstellingen over het noorderlicht. Blijkbaar is het voor deze streek toch best fel licht geweest. Maakt de pret alleen maar groter.

Tijdens de nacht is het flink opgewarmd en om 08:15 geeft de thermometer aangename -17°C aan. Gelukkig maar,  want vandaag zijn we zo'n 6 uur onderweg met de sneeuwscooter. Rekening houdend met het feit dat we dus geen beweging hebben en er rijwind bijkomt, zal het toch wel koud genoeg aanvoelen.

Aan de ontbijttafel ontstaat al snel een geanimeerd gesprek tussen de dames (ik heb het genoegen met 1 man en 7 dames aan tafel te zitten) met centrale vraag: Hoe spelen We het klaar om gedurende 6 uren niet naar de wc te moeten.  Eentje kan zich zelfs voorstellen dat ze met de broek op de enkels in de diepe sneeuw valt :)

Om 10 uur is het weer verzamelen aan het hoofdgebouw en kunnen we onze helm gaan passen. We zijn met 14, verdeeld over 7 scooters, 1 gids (Timo) voorop en 1 achteraan (Jarno).

Na de uitleg over bediening en veiligheid, vertrekken we om 10:30 via het meer. De eerste paar km wordt heel rustig gereden  (wij in 3° positie) en wanneer we het bos inrijden,  gaat het tegen 30 km/u vooruit. Veel sneller hoeft niet om 2 redenen: de hobbels in de weg en je hebt nog de kans om rond te kijken en te genieten van het prachtige landschap. Het gaat steeds heuvel op, heuvel af  en geregeld wordt even halt gehouden om de groep bij elkaar te laten komen.

De meeste scooters tonen het klassieke profiel: man aan het stuur, vrouw achterop. Wanneer we over een redelijk smalle heuvelrug rijden met aan weerszijden een 'afgrond' van zo'n 50 meter, blijken verschillende vrouwen hun man hetzelfde bevel te geven: "voor je kijken! " (ja, die van mij ook).

De fun-faktor van zo'n sneeuwscootertocht ligt net zo hoog als die van de tocht met het amfibievoertuig in Alaska. Alleen heb je hier niet het schuldgevoel dat je een stukje natuur vernielt, omdat je op de bosweg blijft. Het enige negatieve is misschien het achterlaten van de uitlaatgassen.

Bijna halfweg kondigt Timo tijdens een korte stop aan dat we in een kota (ronde chalet) rond een haardvuur onze lunch zullen krijgen en dat daar ook een wc kan gebruikt worden. WC lijkt opeens wel een magisch woord te zijn want als bij toverslag klaren alle vrouwengezichten op en kunnen we niet snel genoeg verder rijden  :)

De lunch bestaat uit de dagelijkse lekkere soep  (nu uit een traditioneel houten kommetje met dito lepel) met brood en gebak en koffie.

Het is inmiddels 13:50 wanneer we de motoren weer starten voor de terugweg.  Ik zo blij als een gek omdat Annette liever niet zelf wil rijden en bovendien kunnen we als eerste achter Timo rijden. Aanvankelijk lijkt het alsof we langs dezelfde weg terug gaan als we gekomen zijn, maar dan blijken we toch regelmatig op een ander spoor te zitten. Net wanneer we een meer oprijden doet Timo teken te stoppen en de motoren stil te leggen: aan de overkant lopen twee edelanden! De beesten krijgen ons echter onmiddellijk in de mot (niet moeilijk met het motorgeronk) en verdwijnen in het bos. De laatsten in de rij hebben de dieren niet gezien.

Op het meer kunnen we het gashendel al eens opentrekken tot 50 km/u. Veel sneller gaat niet omdat er spoorvorming is en het machine dan een eigen leven gaat leiden.

We houden op zowat de hoogste heuvel in de buurt nog eens halt voor een fotosessie  en dan beginnen we aan de laatste kilometers over het meer. Hier kunnen we  eindelijk (voor sommigen, waaronder ik, toch) eens doortrekken : we toppen op 70-75 km/u en moeten dan inhouden voor een wandelaarster.  Het zijn nu nog maar een paar 100 meter en die leggen we rustig af. Er staan 52 km meer op de teller dan bij vertrek.

Het is inmiddels 15:45 en na een gezamenlijke tas koffie/thee in de eetzaal is het hoog tijd om in de reeds hete sauna te duiken.

Weer een topdag vandaag!

Op weg naar de eetzaal blijkt het licht te sneeuwen en we kunnen niet 1 ster aan de hemel ontdekken.  Belooft weinig goeds voor straks...


1 opmerking:

  1. (Mireille) Hahahaha, zie die opgeluchte vrouwengezichten al voor me. Zou er nl zelf ook bij horen ;)
    Snap niet dat Annette het stuur niet overgenomen heeft, Ton zou blij mogen zijn als hij had mogen rijden!

    BeantwoordenVerwijderen